EL BOLÍGRAFO DE GEL VERDE, Eloy Moreno




Bueno...
¿Por dónde empezamos? Creo que lo mejor, y para darle puntos al autor, por la historia del libro. Ésta es, evidentemente, la primera novela del autor. Por lo visto, y por lo que he leído por ahí, se decidió por la autopublicación, supongo que contando con pocas opciones más. La estrategia fué repartir copias por las librerías para que las expusieran en las estanterías. Hasta que una cadena de librerías (no sé cual, pero visto el material me lo puedo imaginar) le hizo promoción y de ahí, a publicar con Espasa y llegar a la 8ª edición. Mis sinceras felicitaciones.

En cuanto al libro en sí, madre mía. En su favor diremos que tiene un argumento central muy aceptable e interesante: la historia de un tipo preso de la rutina diaria y del aburrimiento de un matrimonio sin alicientes que se ve abocado a una obsesión (el boli de marras) y entra en una espiral de paranoia bastante interesante. Y no esta mal tampoco (aunque no sé a que viene a cuento en la trama) la introducción acerca de un incidente en la infancia del prota.

Eso lo bueno. Lo malo... Para empezar, que está escrito con una prosa trufada de metáforas y símiles pseudopoéticos uno detrás de otro de lo más cursi cuando no directamente ridículos. Pero cuando digo uno detrás de otros es que el tipo no da tregua, como si se gustase. Una pesadez plomiza. Y lo peor: no contento con la espiral de destrucción en la que ha entrado el protagonista (que recordemos que no esta nada mal) las últimas 100 páginas son un batiburrillo absurdo de pseudoautoayuda digno del peor Paulo Coelho.

Así que los dos tinteros son porque el argumento está bien tramado y poca cosa más. Y un consejo: dejad de leer en la página 175 e imaginaos el final. Mucho mejor.

Comentarios

Entradas populares de este blog

EL ÚLTIMO WEYNFELDT, Martin Suter

SANT JORDI 2024. RECOMANACIONS PER A TOTHOM I TOTS ELS (BONS) GUSTOS.

SANT JORDI 2023. UNES QUANTES RECOMANACIONS BEN VARIADES