EL CUERPO HUMANO, Paolo Giordano



Aviso: este es un libro que no es para todos los públicos. Es más, me la jugaría a que le va a gustar a poca gente. Si ya La soledad de los números primos, primera novela de Giordano publicada en 2008 dividió a la parroquia entre partidarios y detractores sin punto medio, El cuerpo humano, tanto por su temática como por su estilo, que resulta similar al anterior, va a dar que hablar.
 
De hecho, a mi, que me cuento entre los primeros, me costó mucho entrar en el libro. El argumento es bastante singular: narra la misión de un batallón del ejército italiano en Afganistán. Un médico, el teniente Egitto, sirve de hilo conductor a una historia que es una revisión de un tema clásico: un grupo de personas metidas en una situación límite dan rienda suelta a sentimientos extremos y a confrontaciones personales.
 
Lo malo (o lo bueno, depende del gusto del consumidor) es que la mayor parte del libro tiene lugar durante dicha misión militar, lo que le convierte en un relato bélico en estado puro con todos los ingredientes correspondientes en el género (acción, violencia, intriga...) aparte de la correspondiente historia de confrontación de personajes con sus venganzas, alianzas o culpabilidades varias. Y es ahí donde vemos la marca de Paolo Giordano que ya disfrutamos (algunos, insisto) en su primer libro. Además, y por suerte, los personajes están muy bien construidos sin llegar a caer en clichés fáciles que hubieran deslucido la función.
 
Total, que hechas las cuentas, puedo decir que El cuerpo humano me ha gustado bastante. A ver que se inventa Giordano para su próxima novela. Y un dato curioso: Paolo Giordano es físico investigador en el Centro Nacional de física nuclear de Italia y autor de importantes textos especializados. Totalmente diferente a lo que estamos hablando, vaya.

Comentarios

  1. A mi em va agradar força el primer, així que farem l'intent. Per cert, si no l'has vista, fuig com de la pesta de l'adaptació cinematogràfica.

    ResponderEliminar
  2. No no, no hi pensaba pas. M'han arribat veus e que és infumable.

    ResponderEliminar
  3. Coincido con tu valoración porque me ocurrió algo parecido. Fan del primero, éste lo dejé a medias. Pero le di una nueva oportunidad, y precisamente en esa segunda mitad que no había leído me reencontré con el autor de "La soledad de los números primos". Precioso final.

    ResponderEliminar
  4. alguien q me lo venda de segunda mano?
    el cuerpo humano?
    bysil@live.com

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

EL ÚLTIMO WEYNFELDT, Martin Suter

SANT JORDI 2023. UNES QUANTES RECOMANACIONS BEN VARIADES

Els millors de la dècada (La Vanguardia dixit)